Projekt - "Nadanie imienia szkole"

     Powstanie Wielkopolskie 1918/1919 roku stanowi jedną z najbardziej chlubnych kart historii Polski. Wielkopolanie nigdy nie pogodzili się z utratą niepodległości. Sprzyjające warunki do jej odzyskania po latach zaborów powstały dopiero w 1918r.

     Wybuch powstania nastąpił 27 XII 1918 r. jako reakcja na wystąpienia Niemców, stanowiące z kolei odpowiedź na polskie manifestacje wywołane wizytą Ignacego Jana Paderewskiego w Poznaniu. Nie było to wydarzenie zaplanowane, choć różne kręgi liczyły się z wcześniejszym lub późniejszym przystąpieniem do akcji o charakterze militarnym. Spontaniczne walki stopniowo przekształcały się   w ramy organizacyjne. Miasto zostało opanowane przez powstańców, podobne wydarzenia miały miejsce w terenie.

    Dowódcą oddziałów powstańczych został mjr Stanisław Taczak. Determinacja i pomysłowość polskich żołnierzy sprawiły, że w ciągu  pierwszych dwóch tygodni stycznia 1919r. niemal cały region znalazł się w rękach powstańczych.

     W połowie stycznia do Poznania przybył gen. Józef Dowbor-Muśnicki. Wtedy trzeba było walczyć   o zachowanie zdobytych terenów. Rozpoczęły się ciężkie walki  pod Szubinem, Rawiczem  i Zbąszyniem.

     W dniu 16.II.1919 r. w Trewirze zawarto rozejm kończący walki powstańcze w Wielkopolsce. W wyniku postanowień traktatu pokojowego, zawartego kilka miesięcy później w Wersalu, obszar zdobyty przez powstańców wraz z Lesznem został przyłączony do odrodzonej Rzeczypospolitej. Powodzenie powstańców było wynikiem umiejętnego wykorzystania sprzyjających okoliczności, a także wychowania kilku pokoleń w duchu połączenia patriotyzmu z pracą organiczną.